SƏMƏD VURĞUN

ŞAİR, NƏ TEZ QOCALDIN SƏN!

Nemətsə də gözəl şer,

Şair olan qəm də yeyir.

Ömrü keçir bu adətlə,

Uğurlu bir səadətlə.

Görən məni nədir deyir:

Saçlarına düşən bu dən?

Şair, nə tez qocaldın sən!

Dünən mənə öz əlində

Gül gətirən bir gəlin də

Gözlərində min bir sual

Heykəl kimi dayandı lal…

O bəxtəvər gözəlin də

Mən oxudum gözlərindən:

Şair, nə tez qocaldın sən!

Ovçuluğa meyil saldım,

Gecə – gündüz çöldə qaldım,

Dağ başından enib düzə

Bir ox kimi süzə – süzə

Neçə ceyran nişan aldım;

Cavab gəldi güllələrdən:

Şair, nə tez qocaldın sən?

Bəzən uca, bəzən asta,

Ötür sazım min sim üstə.

Andı yalan, eşqi yalan,

Dostluğu da rüşvət olan,

Ürək yıxan bir iblis də

Üzəvari deyir hərdən:

Şair, nə tez qocaldın sən!

Saç ağardı, ancaq ürək

Alovludur əvvəlki tək.

Saç ağardı, ancaq nə qəm!

Əlimdədir hələ qələm…

Bilirəm ki, deməyəcək

Bir sevgilim , bir də Vətən:

-Şair, nə tez qocaldın sən!

 "Səməd Vurğun-1953"